Lütfiye Genco

Bir elin parmakları kadardık Belki de Sensin projesine dahil olduğumda. Aykut’la ortak bir arkadaşımız projeden çok kısa bahsetmiş ve ona yönlendirmişti. İçine çekip almıştı zaten hikayesi. Çünkü çocuklar ölüyordu, insanlar ölüyordu ve biz bir şeyler yapmalıydık, yapabilirdik. Sonra Aykut’la görüştük söylediği tek bir cümle beni derinden etkilemişti “ben de donör olana kadar geçen süre için kendimi katil gibi hissetmiştim” Sindirmem zaman almıştı bu cümleyi.

Hele de 9 yıl sağlık sektöründe, kanser teşhis ve tedavisinde kullanılan radyofarmasötikleri üreten bir şirkette çalışmış olup konudan bu kadar bihaber olmak ağır gelmişti.

O gün bugündür projenin bir parçasıyım; dost, arkadaş, akraba, şirket, holding, fabrika demeden ulaşıp farkındalık çalışmaları yürütüyoruz, bilinçli donör olma sürecini anlatıp “donör ol hayat kurtar” diyoruz, “kanında bir hayat bir gizli” diyoruz ve bizim ülkemizde de insanların özellikle de çocukların uygun donör bulunamadığı için ölmediği zamanları hayal ediyoruz. Bunun olacağına da gönülden inanıyor ve var gücümüzle çalışıyoruz.